help!

apart
 

En daar stond ik dan op 22 oktober, met alleen twee sokken over mijn borsten en mijn bloesje omgekeerd over mijn heupen

Ik stond er wel erg kaal bij, vond ik zo

Wie dit toch heeft verzonnen?

Ik hoop dat er snel iemand komt, die mij er wat beter uit wil laten zien

Beelden

Vandaag, 7 november,  zijn de vrouwen van Salaam! bij mij op bezoek. Het is gezellig, er wordt volop over mij gekletst, iedereen heeft haar eigen verhaal bij mij. De een vindt me een beetje onzeker, de ander juist trots. Gelukkig, iedereen is het er wel over eens dat ik een vriendelijke vrouw ben. Over mijn kleding zijn jullie het ook niet eens. Cool? Saai? Het is in ieder geval wat weinig, dus er wordt nieuwe kleding gemaakt voor mij, vooral accessoires, die heb ik helemaal niet! Dat vinden de Salaam!dames niet kunnen. Ik vind het prima, geef mij maar mooie, nieuwe spulletjes, graag!

Ik ben kleurloos, al is het alleen al omdat ik in zwart-wit gefotografeerd ben. Jullie bedenken dat ik wel wat make-up kan gebruiken, ja, dat snap ik wel. Een beetje kleur zou me vast wel goed doen. Gaat iemand het voor mij maken?

Jullie vallen er allemaal over dat ik geen ondergoed heb. Het is bijna niet mogelijk mij leuk aan te kleden zonder dat je mijn blote lichaam door de kleding heen ziet. Dat vinden jullie maar niks. Die opmerking heb ik al vaker gehoord. Waarom maakt er niemand een leuk setje ondergoed voor mij? Dat snap ik dan weer niet…

Op mijn blote voeten

Ik ben afhankelijk van de verhalen die jullie voor mij maken

Dat is geen enkel probleem, want jullie fantasie is groot genoeg om mij niet te hoeven vervelen

Zo was ik gisteren op een tuinfeest, een tuinfeest in de regen, ik raakte doorweekt en ineens leek het alsof ik meedeed aan een ‘miss-wet-T-shirt verkiezing’. Ik beschermde mijn gezicht tegen herkenning. Maar ook een beetje om mijn pretoogjes niet te laten zien.

Stiekem vond ik het erg leuk

Of ik gedanst heb?

Nou en of, lekker op mijn blote voeten  in de regen!

Mooi compliment

Het gastenboek dat naast mij ligt wordt goed gebruikt

Vaak is het fijn om te lezen wat jullie over mij schrijven

Zo kan ik lezen dat jij mij een sterkte vrouw vindt, die zelfvertrouwen uitstraalt alsof ik wil zeggen “Neem me maar zoals ik ben”

Ik heb een open houding, ik kijk iedereen aan

Jij zou jezelf nooit zo durven laten zien, jezelf nooit zo laten portretteren…

Je bewondert mijn lef en je leert van mij

Wat vind ik dat mooi om te horen!

Dankjewel

Sara

 

Gastblogger Jessica over mijn eerste dag

FENIKS ZORGT VOOR SARA

Daar staat ze: Sara!
Levensgroot in de voorkamer van emancipatiehuis Feniks.
Waar je ook gaat en staat, Sara kijkt je altijd aan.
Net als de Mona Lisa.

Sara doet met elf andere vrouwen mee aan een kunstproject. Iedere vrouw gaat een maand uit logeren. Sara is de eerste die is uitgenodigd en op reis ging van Kerkrade naar Tilburg. Op 22 oktober wordt ze warm welkom geheten door Feniksvrouwen. Hier bij Feniks zal iedereen goed voor haar zorgen!

Alle belevenissen van Sara worden opgeschreven.
Een gastenboek ligt klaar en Feniks gaat een weblog bijhouden.
Sara zal vaak op de foto gaan met steeds wisselende outfits. Ze heeft een koffer met eigen kleren meegebracht, maar daar zitten veel zomerse kledingstukken bij. De kans is groot dat Feniksvrouwen iets voor haar gaan maken. Een dikke winterjas kan ze wel gebruiken!

Sara ziet eruit als een sterke, strijdbare, open vrouw.
Sara bestaat echt en komt uit Zwitserland. Door naar haar te kijken, komen de verhalen vanzelf los. Hoe ziet haar leven eruit? Waar zal zij van dromen? Denkt ze aan solliciteren, aan een verloofde, …?

Wethouder Marjo Frenk mag Sara als eerste aankleden.
Ze wordt geassisteerd door twee Feniksvrouwen. Met z’n drietjes gaan ze voorzichtig te werk. Witte handschoenen worden aangetrokken om kledingstukken met magneetjes op Sara vast te maken. Iedereen kijkt mee en heeft een mening. Want hoe een vrouw eruit ziet is heel belangrijk.

Straks krijgt ze in ieder geval een prachtig leren tasje mee.
Als blijvende herinnering aan haar logeerpartijtje bij Feniks.

Daar ben ik dan!

Zaterdag 20 oktober ben ik aangekomen in Tilburg. Maandag is er een feestelijke opening van de  expositie van mij, Sara. Ik ben een van de 12 vrouwen uit het kunstproject diefrauen-thesewomen. Maar als u als lezer op dit blog bent beland, is dat vast al bekend.

Gerda, de directeur van Feniks, heeft mij gekozen uit 12 vrouwen als beste vrouw voor Feniks. Zij vond mij een sterke uitstraling hebben en ze vond het goed dat ik geen fotomodellenfiguur heb, maar gewoon dikke billen. Wat zou ze daar toch mee bedoelen? Hebben Feniks vrouwen dikke billen, of kijken ze graag naar dikke billen? Daar kom ik nog wel achter.

Over mijn kleding is veel gepraat vooraf. Ik heb namelijk geen slip en geen BH. Geen ondergoed. Dat is best even schrikken op het eerste gezicht, voor iedereen, maar vooral voor de allochtone bezoekers, denkt Gerda. Zodra ik zaterdag aankom in Tilburg is het eerste kledingstuk dat ik krijg een slip van papier. Groen met paarse bolletjes… Ik ben blij dat ze mij tijdens de opening mijn eigen badpak aantrekken. Groen met paarse bolletjes…

Als ik maandag tijdens de opening de gesprekken zo eens hoor van de vrouwen die mij komen bekijken, ben ik toch wel blij dat ik een beetje bedekt ben. Waar de vrouwen stuk voor stuk het meest benieuwd naar zijn is hoe ik er naakt uitzie en dan vooral of ik me ‘daar’ scheer en zo ja, hoe dan. Heel veel vrouwen willen mij juist naakt zien. Omdat het kan, denk ik. Of zouden ze ook naar elkaar zo kijken? Zouden ze eigenlijk heel graag van elkaar willen weten hoe het schaamhaar gecoiffeerd wordt? Ik denk het wel!

Zelfs de twee giebelende meiden die ‘niks hebben met kunst’ zijn mij in gedachten aan het uitkleden en hebben een gesprek over schaamhaar. En laat dat nou precies het doel zijn van dit kunstproject. Jullie hebben meer met kunst dan je denkt, meiden!

Gelukkig is mijn schaamhaar niet het enige gespreksonderwerp. Er wordt ook veel gepraat over mijn kleding. Ik kom uit Zwitserland, daar is toch nergens zee en strand. Maar in mijn koffer zit een badpak, een strandjurk. Wat moet ik als Zwitserse met al die strandkleding? De conclusie is dan dat ik een dromer ben. Ik droom van zon, zee en strand.

Ze vinden me wel dapper, die vrouwen daar.  “Zou jij het durven?”, hoor ik ze vragen aan elkaar. Meestal is het antwoord “nee”. Één vrouw durft het wel aan. “Maar dan mag ik alleen geëxposeerd worden in Rusland!”

 

Mijn eerste dagen in Tilburg

Zaterdag 20 oktober ben ik aangekomen in Tilburg. Maandag is er een feestelijke opening van de expositie van mij, Sara. Ik ben een van de 12 vrouwen uit het kunstproject. Maar als u als lezer op dit blog bent beland, is dat vast al bekend.

Gerda, de directeur van Feniks, heeft mij gekozen uit 12 vrouwen als beste vrouw voor Feniks. Zij vond mij een sterke uitstraling hebben en ze vond het goed dat ik geen fotomodellenfiguur heb, maar gewoon dikke billen. Wat zou ze daar toch mee bedoelen? Hebben Feniks vrouwen dikke billen, of kijken ze graag naar dikke billen? Daar kom ik nog wel achter.

Over mijn kleding is veel gepraat vooraf. Ik heb namelijk geen slip en geen BH. Geen ondergoed. Dat is best even schrikken op het eerste gezicht, voor iedereen, maar vooral voor de allochtone bezoekers, denkt Gerda. Zodra ik zaterdag aankom in Tilburg is het eerste kledingstuk dat ik krijg een slip van papier. Ik ben blij dat ze mij tijdens de opening mijn eigen badpak aantrekken. Groen met paarse bolletjes.

Als ik maandag tijdens de opening de gesprekken zo eens hoor van de vrouwen die mij komen bekijken, ben ik toch wel blij dat ik een beetje bedekt ben. Waar de vrouwen stuk voor stuk het meest benieuwd naar zijn is hoe ik er naakt uitzie en dan vooral of ik me “daar” scheer en zo ja, hoe dan. Heel veel vrouwen willen mij juist naakt zien. Omdat het kan, denk ik. Of zouden ze ook naar elkaar zo kijken? Zouden ze eigenlijk heel graag van elkaar willen weten hoe het schaamhaar gecoiffeerd wordt? Ik denk het wel!

Zelfs de twee giebelende meiden die ‘niks hebben met kunst’ zijn mij in gedachten aan het uitkleden en hebben een gesprek over schaamhaar. En laat dat nou precies het doel zijn van dit kunstproject. Jullie hebben meer met kunst dan je denkt, meiden!

Gelukkig is mijn schaamhaar niet het enige gespreksonderwerp. Er wordt ook veel gepraat over mijn kleding. Ik kom uit Zwitserland, daar is toch nergens zee en strand. Maar in mijn koffer zit een badpak, een strandjurk. Wat moet ik als Zwitserse met al die strandkleding? De conclusie is dan dat ik een dromer ben. Ik droom van zon, zee en strand.

Ze vinden me wel dapper, die vrouwen daar. “Zou jij het durven?”, hoor ik ze vragen aan elkaar. Meestal is het antwoord “nee”. Één vrouw durft het wel aan. Maar dan mag ze alleen geëxposeerd worden in Rusland!

 

Sara op bezoek bij Feniks

Ik (Sara) ben de komende vier weken bij Feniks te gast om te worden bedekt en ontdekt. Ik ben vier weken lang een Feniks vrouw.

Ik kijk je altijd aan. Ik lever gespreksstof op over de verschillende en soms complexe aspecten van vrouw zijn in deze tijd, over balanceren tussen verwachtingen, verplichtingen en eigen keuzes maken, over balanceren tussen uiterlijk en innerlijk en over zowel subject als object zijn in een multiculturele en geseksualiseerde cultuur.

Ik veroorzaak beroering, want ik ben bloot als je me niet aankleed. En ik heb plezier als je me wel aankleed en versiert met mooie dingen.

Zorg goed voor me.