Vandaag was een oud medewerker en vriendin van mijn gastvrouw op bezoek speciaal voor mij. Ze praten over me wat ik hier doe, wat het effect is op degene die naar mij kijkt en wat mijn blik die persoon doet. Ik kan helaas niet mee praten. Zenden doe ik wel en de signalen worden opgepakt. Die bezoeker geeft een energie en een warmte heerlijk om te zien hoe ook de gastvrouw daarin meegaat en zichzelf laat zien.
Vooral de hand op mijn buik intrigeert de bezoeker wat doet die daar, is het mijn hand is het iemand die achter mij staat die me ondersteunt. Dat is aan de kijker zelf, ik weet het.
Ikzelf heb dat steuntje af en toe nodig, net als ik nu de steunpilaar, de coach van mijn gastvrouw ben.
Samen zochten ze in mijn garderobe naar een andere outfit. De rode jurk moest erin blijven, passie, liefde waardering, heftig daar houden ze allebei van. Dus wat er over heen? Nog steeds blijven de handen belangrijk. Ze pakken het shirt met mijn handen in de zij. Ik heb nu 4 handen en nu zijn het zeer zeker mijn handen. De steun in de rug is steeds minder belangrijk, daarom in de zij die handen ik sta hier, ik ben mooi, intelligent en weet wat er gaande is.
Ik voel me steeds meer op m’n gemak hier in de kamer. De meeste kennen me wel en de blikken met vraagtekens zijn verdwenen. Er is veel aanloop omdat de secretaresse van de afdeling bij ons op de kamer zit. Vanaf heden ook de radio aan, zorgt ook voor gezelligheid en de nodige arbeidsvitamine.