diefrauen-thesewomen is an artproject by cmunzartists
Nu ben ik dan echt weg. Margot heeft de chauffeur nog even geholpen met de kist op de vrachtauto te krijgen en zwaaide me uit.
Dit keer ging het voor de chauffeur wat eenvoudiger dan toen ik gebracht werd. De chauffeur wist het te vinden en toegangsverlening had ook gelukkig het juiste adres opgegeven. it keer geen eindeloos gewaal over het terrein begreep ik.
Tot ziens en sterkte en plezier met de volgende projecten. Benieuwd waar ik nu weer naar toe ga.
Het is alweer maandag 8 juni en ik lig braaf te wachten in m’n kamertje tot ik wordt opgehaald. Hoe zou het op de kamer zijn? De dames zeiden al dat het jammer is, geen observaties meer, geen gesprekken meer wat ik daar nou doe als ik weg ben en helemaal belangrijk geen kleur meer. Een kale witte muur die nu de kamer inkijkt.
Ze gingen wel iets bedenken om wat meer kleur te brengen in die kamer. Mijn gastvrouw is helemaal een beetje verdrietig, nam donderdag nog speciaal de tijd om wat van mijn andere kleren uit de kast te halen, maar rood was gewoon het allermooiste.
Alles wat rood is, is aangetrokken behalve de jas dan. Met 30 graden in de kamer trok ze me toch echt niet de rode winterjas aan. Heerlijke temperatuur vonden mijn kamergenoten.
Op het einde had ik opeens 5 handen. Drie handen houden me vast. Heb ik ook wel een beetje nodig. Ik heb wel vaker gereisd, maar afscheid nemen doet toch een pijn.
Vrijdagochtend kwam een kennis van mijn gastvrouw langs en die had eindelijk wel geluisterd, koekjes ter afscheid uit naam van mij. Zij wilde me live zien op kantoor. Foto’s had ze natuurlijk wel gezien, maar dat is toch anders. Zij was degene die Margot er op geattendeerd had om mee te doen met dit project en ik ben er ook blij om, want het was erg gezellig hier op de kamer, soms wat stilletjes omdat er zo veel vrije dagen waren, maar over het algemeen wel druk en veel aanloop dankzij een van de kamergenootjes. Ik heb veel geleerd en denk de gastvrouw ook wel. Samen hebben we aan deze blog gewerkt en al schrijvende zijn er toch wat dingen naar boven gekomen waar zij nooit aan gedacht had.
De terugweg naar mijn reiskamertje was wel weer anders. ‘s middags kwam een andere vriendin van de gastvrouw langs om te helpen met inpakken. Ze dachten slim te zijn mij in de kleren te transporteren. Helaas vlak voor de deur van één van de heren vielen alle kleren af en stond ik in vol ornaat voor zijn kamer. Geschokt was hij (en ik ook wel) wel eventjes, maar gelukkig was er snel een doek en was ik weer braaf bedekt. Voelde wel wat prettiger. Dat gesjouw tussentijds is wat vervelend voel me dan wel bezwaard dat ik zo zwaar en groot ben. Maar ja niets aan te doen even zweten en dan lig ik weer netjes. Gelukkig konden de koekjes de man weer geruststellen.
Leuk project en ben erg benieuwd wat er verder gaat gebeuren. Zou willen dat ze mij op de hoogte houdt met wat daar op die kamer gebeurt en hoe het verder met haar zal gaan.
Vandaag was een oud medewerker en vriendin van mijn gastvrouw op bezoek speciaal voor mij. Ze praten over me wat ik hier doe, wat het effect is op degene die naar mij kijkt en wat mijn blik die persoon doet. Ik kan helaas niet mee praten. Zenden doe ik wel en de signalen worden opgepakt. Die bezoeker geeft een energie en een warmte heerlijk om te zien hoe ook de gastvrouw daarin meegaat en zichzelf laat zien.
Vooral de hand op mijn buik intrigeert de bezoeker wat doet die daar, is het mijn hand is het iemand die achter mij staat die me ondersteunt. Dat is aan de kijker zelf, ik weet het.
Ikzelf heb dat steuntje af en toe nodig, net als ik nu de steunpilaar, de coach van mijn gastvrouw ben.
Samen zochten ze in mijn garderobe naar een andere outfit. De rode jurk moest erin blijven, passie, liefde waardering, heftig daar houden ze allebei van. Dus wat er over heen? Nog steeds blijven de handen belangrijk. Ze pakken het shirt met mijn handen in de zij. Ik heb nu 4 handen en nu zijn het zeer zeker mijn handen. De steun in de rug is steeds minder belangrijk, daarom in de zij die handen ik sta hier, ik ben mooi, intelligent en weet wat er gaande is.
Ik voel me steeds meer op m’n gemak hier in de kamer. De meeste kennen me wel en de blikken met vraagtekens zijn verdwenen. Er is veel aanloop omdat de secretaresse van de afdeling bij ons op de kamer zit. Vanaf heden ook de radio aan, zorgt ook voor gezelligheid en de nodige arbeidsvitamine.
Hier is alles weer normaal. Weer hele leuke reacties gehad op mijn aanwezigheid. De uitleg is er nu bij geplakt en de heren vinden het wel leuk om aan m’n kleren te zitten. Doen ze niet bij mijn kamergenootjes trouwens. Ze schrikken wel als verteld wordt dat ik net als alle andere vrouwen naakt ben worden ze gelijk nieuwsgierig, maar schrikt ook weer af. Rare kerels, begrijp best dat mijn gastvrouw het soms helemaal gehad heeft met die kereld.
Een van de heren werd helemaal enthousiast over me over mijn vrouw zijn en dat het goed was dat de gastvrouw zelfs hier op dit mannen bedrijf aan zo iets mee deed en op en top vrouw blijft. Ze moest wel even slikken begreep de diepe betekenis er niet helemaal van. Of zou hij gedachte kunnen lezen en door hebben dat ze zich eigenlijk niet zo thuis voelt op deze afdeling. Denk dat ik haar kan helpen, maar moet ze wel luisteren naar mijn raad en ondersteuning die ik kan geven. Niet zo verlegen zijn.
Zo had ik gevraagd of ze wilde trakteren vanwege mijn aanwezigheid in de eerste meeting op haar kamer. Dat is ze helemaal vergeten slechte zaak beloof je wat en dan gebeurt het niet. Ik kan helaas niet zelf naar de winkel wandelen. Dat is eigenlijk wel moeilijk om afhankelijk te zijn van iemand anders. Ook zou ik mee doen met die vergadering is ze ook helemaal vergeten, werd niet eens voorgesteld. Volgende keer wordt me beloofd ja ja, vandaag ook weer niets in huis gehaald.
Het is stil op de kamer wordt hard gewerkt, de gastvrouw moet haar beoordelingsgesprek voorbereiden zie dat het moeilijk is en dat ze meer aandacht aan mij besteed dan dat zou moeten op dit moment.
Goh was maar saai en alleen het lange weekend. Iedereen vrij vanwege de hemelvaart en helemaal geen gedoe, geloop, gepraat en gesprekken op de gang en in de kamer. Onze kamer 4 vrouwen incl. mezelf is tot “Hen house”om gedoopt. Zo’n kippenhok is het hier helemaal niet . Alhoewel ik de vierde kamergenoot nog niet heb ontmoet.
Ik voelde wel dat er diverse keren op afstand aan me gedacht werd of ik het toch een beetje naar m’n zin had. Uitzicht een rokende schoorsteen en vieze grauwe ramen alles is grijs. Gelukkig scheen het zonnetje wel en dat was wel prettig lijkt alles een stuk vrolijker. Ben blij als het straks weer maandag is en iedereen er weer is.