Author: Martien

Ik ben getuige geweest van een hectische paar dagen. Schietpartijen, brand, overvallen maar ook boze ondernemers, teleurgestelde bewoners en verdrietige ambtenaren. Wat gebeurt er veel in zo’n week! Ik kon het amper bijhouden. Het  is een komen en gaan van mensen, telefoons, mails. Dingen moeten altijd snel. Overal is haast bij. Geen dag loopt zoals zoals van te voren bedacht. Spannend, dat wel, maar ook veel. Soms moeten lastige beslissingen genomen worden in een split-second. Soms wordt daar lang over gesproken, maar soms ook niet. Soms durven ambtenaren geen duidelijk advies te geven aan de bestuurder. En anderen vinden weer dat de bestuurder zich er teveel mee bemoeid. Veel van de beslissingen die genomen worden gaan op intuitie. Zo werkt dat dus, in de machinekamer van de lokale politiek. Mensen werken hard, dat valt me op. Ze zijn betrokken, ze hebben ingewikkeld werk. Eenduidige antwoorden zijn er maar zelden. Mooi werk, bestuurder zijn, maar ook wel eens eenzaam. Soms is het te druk en dan gaat de deur dicht, om de buitenwereld heel even buiten te houden..Dat begrijp ik wel.

Sociale wijkteams, proeftuinen, integrale aanpak, Samen Doen, praktijktesten.. het duizelt me een beetje. Afgelopen week was het een komen en gaan van mensen. Veel mensen aan tafel. Veel mensen die met elkaar grip proberen te krijgen op hele ingewikkelde problemen. Ze zijn er druk mee. Mij duizelde het wel. Ik dacht nog, zijn al die mensen wel nodig? Maar langzaamaan begreep ik dat ze zich aan het voorbereiden zijn op een hele ingewikkelde klus. De gemeente wordt verantwoordelijk voor de jeugdzorg, en andere zorgtaken. Ze zijn er een beetje zenuwachtig over. Bang om het niet goed te doen. Het lijkt wel of ze de werkelijkheid willen vangen in een perfect organisatie plaatje. Zou dat wel kunnen? Martien vind het lastig, dat kan ik wel zien. Want als je weet dat je de werkelijkheid niet perfect kunt organiseren, maar je bent wel verantwoordelijk, hoe doe je dat dan?

Aangekomen bij Stadsdeel West. De bodes van het Stadsdeel vonden het reuzeleuk mij naakt door de gang te loodsen. Zelf vond ik het wel vervelend dat ik mijn onderbroek vergeten was. Gelukkig hebben ze er een voor me geknipt. Ik ben het gesprek van de gang. Vandaag kwamen er al direct een paar mensen kijken en vragen wie ik ben en waarom ik hier sta. Ze vinden het wel leuk en spannend. Vooral de vrouwen, die willen ook direct aan mijn kleren zitten. Ik geloof wel dat ik op het juiste moment kom, er is hier van alles aan de hand. Mensen zijn een onrustig over de grote reorganisatie van de stad. Ze weten niet wat hun functie precies gaat worden. Ze willen erover praten. Ze vinden het geloof ik wel fijn dat ik er ben om over hun schouder mee te kijken en hun zorgen te delen. Op mijn eerste dag al hoorde ik twee mensen vertellen dat ze naar een andere functie gaan. Ik ben benieuwd hoeveel dat er zijn als ik over twee weken weer wegga.