Tijdens Salaam, op 7 november, gingen jullie rondom mij aan het werk.
Toen jullie binnenkwamen was ik volledig bedekt. Alleen mijn ogen waren nog zichtbaar.
Jullie kregen discussie of je zo aan mij kon zien wie ik werkelijk ben, ik was immers bedekt.
Mijn hoofdbedekking werd verwijderd, maar niemand wilde mij nog verder uitkleden.
Totdat twee vrouwen dit toch aandurfden en per ongeluk mijn lange broek afzakte. Daar stond ik plotseling bloot van onderen.
Dat maakte nieuwsgierig. Er ontstond een gezellige, jolige sfeer. Jullie zaten hardop te lachen, roddelden over mij, zoals vrouwen dat onder elkaar doen. Het was net of jullie gezellig op een terrasje zaten en ik, half naakt, voorbij kwam lopen.
Tot op het moment er één iemand opstond die heel erg boos werd, omdat ze dit te kwetsend vond voor mij. Ze was boos “dat vrouwen onderling op deze manier over andere vrouwen praatten. Dat vrouwen elkaar onderling naar beneden praatten.” Ze begon zelfs te schelden tegen de andere vrouwen van Salaam.
Tjonge, jullie hebben iets meegemaakt zeg! Maar gelukkig zijn jullie er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Deze vrouw past nu niet langer in de Salaam-groep, maar daarvoor misschien ook wel niet.