Zaterdag 20 oktober ben ik aangekomen in Tilburg. Maandag is er een feestelijke opening van de expositie van mij, Sara. Ik ben een van de 12 vrouwen uit het kunstproject. Maar als u als lezer op dit blog bent beland, is dat vast al bekend.
Gerda, de directeur van Feniks, heeft mij gekozen uit 12 vrouwen als beste vrouw voor Feniks. Zij vond mij een sterke uitstraling hebben en ze vond het goed dat ik geen fotomodellenfiguur heb, maar gewoon dikke billen. Wat zou ze daar toch mee bedoelen? Hebben Feniks vrouwen dikke billen, of kijken ze graag naar dikke billen? Daar kom ik nog wel achter.
Over mijn kleding is veel gepraat vooraf. Ik heb namelijk geen slip en geen BH. Geen ondergoed. Dat is best even schrikken op het eerste gezicht, voor iedereen, maar vooral voor de allochtone bezoekers, denkt Gerda. Zodra ik zaterdag aankom in Tilburg is het eerste kledingstuk dat ik krijg een slip van papier. Ik ben blij dat ze mij tijdens de opening mijn eigen badpak aantrekken. Groen met paarse bolletjes.
Als ik maandag tijdens de opening de gesprekken zo eens hoor van de vrouwen die mij komen bekijken, ben ik toch wel blij dat ik een beetje bedekt ben. Waar de vrouwen stuk voor stuk het meest benieuwd naar zijn is hoe ik er naakt uitzie en dan vooral of ik me “daar” scheer en zo ja, hoe dan. Heel veel vrouwen willen mij juist naakt zien. Omdat het kan, denk ik. Of zouden ze ook naar elkaar zo kijken? Zouden ze eigenlijk heel graag van elkaar willen weten hoe het schaamhaar gecoiffeerd wordt? Ik denk het wel!
Zelfs de twee giebelende meiden die ‘niks hebben met kunst’ zijn mij in gedachten aan het uitkleden en hebben een gesprek over schaamhaar. En laat dat nou precies het doel zijn van dit kunstproject. Jullie hebben meer met kunst dan je denkt, meiden!
Gelukkig is mijn schaamhaar niet het enige gespreksonderwerp. Er wordt ook veel gepraat over mijn kleding. Ik kom uit Zwitserland, daar is toch nergens zee en strand. Maar in mijn koffer zit een badpak, een strandjurk. Wat moet ik als Zwitserse met al die strandkleding? De conclusie is dan dat ik een dromer ben. Ik droom van zon, zee en strand.
Ze vinden me wel dapper, die vrouwen daar. “Zou jij het durven?”, hoor ik ze vragen aan elkaar. Meestal is het antwoord “nee”. Één vrouw durft het wel aan. Maar dan mag ze alleen geëxposeerd worden in Rusland!
